حکمتها یامام

حکمتها یامام

حکمت : 410

وَ قَالَ ع :

الْحِلْمُ عَشِیرَةٌ.

و فرمود (ع ):

بردبارى همچون عشیره است .

حکمت : 411

وَ قَالَ ع :

مِسْکِینٌ ابْنُ آدَمَ؛ مَکْتُومُ الْاءَجَلِ، مَکْنُونُ الْعِلَلِ، مَحْفُوظُ الْعَمَلِ، تُؤْلِمُهُ الْبَقَّةُ وَ تَقْتُلُهُ الشَّرْقَةُ وَ تُنْتِنُهُ الْعَرْقَةُ.

و فرمود (ع ):

مسکین فرزند آدم ، اجلش پوشیده است ، بیماریش پنهان است ، اعمالش ‍ را مى نگارند، پشه اى مى آزاردش ، جرعه اى ، گلوگیرش مى شود و عرق تن ، بویش را بد کند.

حکمت : 412

وَ رُوِیَ اءَنَّهُ ع کَانَ جَالِسا فِی اءَصْحَابِهِ فَمَرَّتْ بِهِمُ امْرَاءَةٌ جَمِیلَةٌ فَرَمَقَهَا الْقَوْمُ بِاءَبْصَارِهِمْ،فَقَالَ ع :

إِنَّ اءَبْصَارَ هَذِهِ الْفُحُولِ طَوَامِحُ، وَ إِنَّ ذَلِکَ سَبَبُ هِبَابِهَا، فَإِذَا نَظَرَ اءَحَدُکُمْ إِلَى امْرَاءَةٍ تُعْجِبُهُ فَلْیُلاَمِسْ اءَهْلَهُ، فَإِنَّمَا هِیَ امْرَاءَةٌ کَامْرَاءَةِ.
فَقَالَ رَجُلٌ مِنَ الْخَوَارِجِ:
قَاتَلَهُ اللَّهُ کَافِرا مَا اءفْقَهَهُ؟! فَوَثَبَ الْقَوْمُ لِیَقْتُلُوهُ، فَقَالَ ع :
رُوَیْدا، إِنَّمَا هُوَ سَبُّ بِسَبِّ، اءَوْ عَفْوٌ عَنْ ذَنْبٍ.

گویند در میان اصحابش نشسته بود. زنى خوب روى بگذشت . اصحاب چشم بر او دوختند. امامفرمود:

این نرینگان چه آزمندانه مى نگرند. و اینگونه ریستن مایه هیجان شهوت است . هرگاه یکى از شما چشمش به زنى افتد، که او را خوش ‍ آید، با زن خود همبستر شود که او نیز زنى است همانند آن زن دیگر.
یکى از خوارج گفت :
خدا این کافر را بکشد چه نیک مى فهمد. مردم برخاستند تا آن مرد را بکشند. امام فرمود: آرام گیرید. دشنام را پاداش دشنام است یا بخشیدن گناه .

حکمت : 413

وَ قَالَ ع :

کَفَاکَ مِنْ عَقْلِکَ، مَا اءَوْضَحَ لَکَ سُبُلَ غَیِّکَ مِنْ رُشْدِکَ.

و فرمود (ع ):

عقل تو را همین بس که راه گمراهیت را از راه رستگاریت آشکار مى سازد.

حکمت : 414

وَ قَالَ ع :

افْعَلُوا الْخَیْرَ وَ لاَ تَحْقِرُوا مِنْهُ شَیْئا، فَإِنَّ صَغِیرَهُ کَبِیرٌ وَ قَلِیلَهُ کَثِیرٌ وَ لاَ یَقُولَنَّ اءَحَدُکُمْ: إِنَّ اءَحَدا اءَوْلَى بِفِعْلِ الْخَیْرِ مِنِّی فَیَکُونَ وَ اللَّهِ کَذَلِکَ، إِنَّ لِلْخَیْرِ وَ الشَّرِّ اءَهْلاً، فَمَهْمَا تَرَکْتُمُوهُ مِنْهُمَا کَفَاکُمُوهُ اءَهْلُهُ.

و فرمود (ع ):

کار نیک را به جاى بیاورید و آن خرد مشمارید، زیرا، کار نیک ، هر چند، در نظر خرد آید، بزرگ باشد و هر چند، اندک نماید، بسیار باشد. نباید یکى از شماها بگوید که فلان در انجام دادن کارهاى نیک سزاوارتر از من است . به خدا سوگند، بسا که چنین شود. زیرا گروهى اهل خیرند و گروهى اهل شر، که هرگاه کار خیر یا کار شر را شما رها کنید، اهل آن به جاى شما به آن پردازند.

حکمت : 415

وَ قَالَ ع :

مَنْ اءَصْلَحَ سَرِیرَتَهُ، اءَصْلَحَ اللَّهُ عَلاَنِیَتَهُ، وَ مَنْ عَمِلَ لِدِینِهِ، کَفَاهُ اللَّهُ اءَمْرَ دُنْیَاهُ، وَ مَنْ اءَحْسَنَ فِیمَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللَّهِ، اءَحْسَنَ اللَّهُ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ النَّاسِ.

و فرمود (ع ):

هر که باطن خود را نیکو سازد، خداوند هم ظاهرش را نیکو جلوه دهد. هر که براى دینش کار کند، خداوند کار دنیایش را کفایت کند و هر که رابطه خود را با خدا نیکو گرداند، خداوند، رابطه او را با مردم نیکو گرداند.

حکمت : 416

وَ قَالَ ع :

الْحِلْمُ غِطَاءٌ سَاتِرٌ، وَ الْعَقْلُ حُسَامٌ قَاطِعٌ، فَاسْتُرْ خَلَلَ خُلُقِکَ بِحِلْمِکَ، وَ قَاتِلْ هَوَاکَ بِعَقْلِکَ.

و فرمود (ع ):

بردبارى پرده اى است ، پوشنده و عقل ، شمشیرى است برنده . پس ‍ عیبهاى اخلاقت را به بردبارى بپوش و با هواى نفست به نیروى عقلت پیکار نماى .

حکمت : 417

وَ قَالَ ع :

إِنَّ لِلَّهِ عِبَادا یَخْتَصُّهُمُ بِالنِّعَمِ لِمَنَافِعِ الْعِبَادِ، فَیُقِرُّهَا فِی اءَیْدِیهِمْ مَا بَذَلُوهَا، فَإِذَا مَنَعُوهَا نَزَعَهَا مِنْهُمْ، ثُمَّ حَوَّلَهَا إِلَى غَیْرِهِمْ.

و فرمود (ع ):

خدا را بندگانى است که نعمت خود را ویژه آنها کرده است تا مردم را سود رسانند. اینان تا زمانى که به مردم انفاق مى کنند نعمتهایشان در دستهایشان باقى است و چون نعمت خود را از مردمان دریغ داشتند، خداوند نعمتش را از آنان مى ستاند و به دیگرى مى دهد.

حکمت : 418

وَ قَالَ ع :

لاَ یَنْبَغِی لِلْعَبْدِ اءَنْ یَثِقَ بِخَصْلَتَیْنِ: الْعَافِیَةِ، وَالْغِنَى ؛ بَیْنَا تَرَاهُ مُعَافًى إِذْ سَقِمَ، وَ بَیْنَا تَرَاهُ غَنِیّا إِذِ افْتَقَرَ.

و فرمود (ع ):

آدمى را به دو خصلت اعتماد نشاید، یکى تندرستى و یکى توانگرى . چه بسا هنگامى که او را تندرست مى بینى ، بناگاه ، بیمار شود و هنگامى که او را توانگر مى بینى ، بناگاه ، فقیر گردد.

حکمت : 419

وَ قَالَ ع :

مَنْ شَکَا الْحَاجَةَ إِلَى مُؤْمِنٍ فَکَاءَنَّهُ شَکَاهَا إِلَى اللَّهِ وَ مَنْ شَکَاهَا إِلَى کَافِرٍ فَکَاءَنَّمَا شَکَا اللَّهَ.

و فرمود (ع ):

هر که نیاز خود را با مؤ منى در میان نهد، گویى که با خدا در میان نهاده است و هر که حاجت خود را به کافرى برد، گویى که از خداى گله کرده است .

حکمت : 420

وَ قَالَ ع فِی بَعْضِ الْاءَعْیَادِ:

إِنَّمَا هُوَ عِیدٌ لِمَنْ قَبِلَ اللَّهُ صِیَامَهُ، وَ شَکَرَ قِیَامَهُ، وَ کُلُّ یَوْمٍ لاَ یُعْصَى اللَّهُ فِیهِ فَهُوَیَوْمُ عِیدٌ.

در یکى از عیدها فرمود:

عید از آن کسى است که روزه اش پذیرفته شده و نمازش را پاداش ‍ داده اند. هر روزى ، که در آن روز، خدا را معصیت نکنى ، تو را روز عید است .

تاریخ : دوشنبه 89/6/29 | 11:27 عصر | نویسنده : سیدمرتضی ناصری کرهرودی | نظرات ()

.: Weblog Themes By Slide Skin:.

حقانیت شیعه

اجتماعی

حکمتها یامام - حقانیت شیعه

سیدمرتضی ناصری کرهرودی

حقانیت شیعه اجتماعی